Een holgenoot, een van de negen,
kan duidelijk niet zo goed tegen
dat slepen met zaad.
‘Wanneer’ klinkt het kwaad,
‘leer jij nou je voeten eens vegen!’

Kijk, als het je kind niks kan schelen,
dan zou ik het niet gaan vervelen
met wat Schippers doet.
Je kan net zo goed
een potje Stratego gaan spelen.

‘Mijn neef’ zegt een man in Wolfheze,
‘had overal door kunnen racen,
elk licht stond op groen,
maar ja, die is toen
met koorts naar de huisarts verwezen.’

Een Lutherse Pfarrer in Kleve,
met heel veel respect voor het leven,
vroeg: ‘Mensen, hallo,
waarom als cadeau
geen appelboomzaadjes gegeven?’

‘Houd op,’ zegt een meisje in Rekken,
‘het is toch gewoon van de gekke?
Dit vliegt uit de bocht.
En tegen de tocht
dan ook maar meteen overdekken?’

‘Ontwerpers’ zegt iemand uit Veere,
‘die hierover filosoferen,
ik meen het oprecht,
die zou ik toch echt
een andere baan adviseren.’

‘Niet doen,’ zegt een imker in Strijen,
‘da’s beter voor alle partijen.
Ze zijn agressief.
Voor hen is een dief
vreemd volk. Heus, dan komen ze bij je.’

Een schilder vroeg net in Slenaken,
met kwast en verf, rood als scharlaken,
en olijke blik:
‘Nou mensen, moet ik
het hok helemáál rood gaan maken?’

Een lijsttrekker die in Maarheeze
een arts bezocht, hoeft niet te vrezen.
Het zou, zei de man,
heel goed een soort van
verkiezingsuitslag kunnen wezen.

Een hen leek het eerst te vertikken,
maar loopt nu toch graantjes te pikken
mét truitje. En, blij?
‘Niet echt nee,’ pokt zij,
‘wel warm maar het moest niet zo prikken…’

Een pensionado in Makkum
lacht: ‘Kijk, Henk doet dat niet halfbakken,
maar stijlvol, chapeau!
Benieuwd of hij zo
nog zwevende kiezers kan pakken!’

‘We zaten,’ zegt iemand uit Megen,
‘gewoon om een vijand verlegen.
Die Erdogan heeft,
ik dank hem beleefd,
de neuzen één kant op gekregen.'

‘Nou ja!’ roept een vrouw in Wolfheze
die dit in de krant zat te lezen.
‘Terwijl toch altijd
hun vriendelijkheid
aan allen bekend moge wezen!’

‘Zeg schat,’ vraagt een vrouw net in Mokum,
‘het nieuws dat nu op is gedoken,
die slechte balkons,
hoe zit dat bij ons?
Misschien toch maar stoppen met roken?’

Twee krantabonnees in Gemonde,
gevraagd wat zij hier nu van vonden,
zijn, zeggen ze, bang
dat straks (‘Duurt niet lang!’)
het noodsignaal uit wordt gezonden.

Een bonkige boer steekt op Schouwen
de handen vandaag uit de mouwen.
Nog niet op z’n werk,
maar stil in de kerk.
Gebogen hoofd. Knuisten gevouwen.

‘Terecht’ zegt een man in De Aker,
‘dat B&W dit wil bewaken.
Want laat je het vrij
dan weet je dat zij
er zo weer een potje van maken.’

Een autobedrijfje in Buren
denkt over een nieuwe brochure,
met Opels ook ja,
en roept plots: ‘Voilà!
Dit wordt het: Wir leben voitures!’

Een man in het Brabantse Herpen
vindt dit ook niet echt een superbe,
te loven, idee.
‘Ik ga erin mee
hiertegen een dam op te werpen!’

Een kuchende vos die in Megen
een week in z’n hol had gelegen
zei, enigszins vals,
een uitdrukking als
‘kiplekker’ te heroverwegen.

Een snelle consultant uit Helle
wil meedoen maar heeft, even tellen,
vier klanten per dag,
dus vasten? ‘Ik mag
m’n baas dan wel even gaan bellen…’

Wat zullen we nu toch beleven?
De mens, van nature bedreven
in ‘als je niks hoort,
dan is het akkoord’
moet nu complimenten gaan geven?

‘Geweldig!’ roept iemand uit Dalen.
‘Benieuwd hoor straks naar de verhalen.
Al zou ik wel gaan
zo rond volle maan,
want ’t laatste kwartier is best balen.’

‘Dat zou’ zegt een vrouw in Almere,
‘het eekhoornbestand reguleren.
Is dat een goed plan?
‘k Moet zien of je dan
de beren nog broodje ziet smeren.’

‘Je kunt’ zegt een leraar uit Veere,
‘geschiedenis aan hem doceren,
maar heeft dat nog zin?
’t Is beter hem in
het stemhokje ’n lesje te leren.’

‘Ja, echt,’ leert een vader in Zwolle
zijn zoontje van zes, ‘zonder dollen!
Je hebt ooit misschien
zo’n grasveld gezien?
Kapotmaken noemen ze mollen.’

'Echt waar?’ roept een meisje uit Wiene.
‘In ’t leger of bij de marine?
O wacht, da’s wel lief,
er staat in die brief:
U hoeft nu nog niet te gaan dienen.’

‘Dat steunen’ zegt iemand uit Sloten,
‘van clubs door het leuren met loten,
vaak kinderen nog…
Waar bleef de tijd toch
van voetbalpartijtjes na poten?’

Een kraamvrouw, weer thuis net in Halle,
wel moe nog, te zien aan haar wallen,
lacht blij: ‘Het ging goed!
Dus als je nog moet,
’t is mij daar uitstekend bevallen!’

De tranen, ze staan in zijn ogen.
Hij kan het nog steeds niet geloven.
Failliet, dat doet zeer…
Zo zie je maar weer.
Dan héb je je schaapjes op ’t droge…

Een bode, woonachtig in Genne,
had eventjes, moest hij bekennen
die app ook gehad.
Hij was het snel zat:
”‘k Loop heel de dag voor ze te rennen…”

Een breiende oma in Halle,
bang dat ze het weer gaan verknallen,
roept richting Den Haag:
‘Ik doe het best graag,
maar laat dan geen steken meer vallen!’

‘Zo is het!’ roept iemand uit Rheden.
‘Maar doe dan recht aan het verleden,
toen Jezus beval:
Wie Mij navolgt zal
behoeftigen voeden en kleden.’

‘Jaja…’ bromt een trucker uit Rheeze
die dit in de krant zat te lezen.
‘Vind dat maar apart.
Ik zeg: hij rijdt zwart!
Het zal wel een witwasbeer wezen.’

Een meisje uit Hoedekenskerke,
gevraagd hoe je dat kunt versterken:
‘Gebruik deze keer
geen potloodjes meer.
Je zou toch met likes kunnen werken?’

Een limerickdichter uit Veere
zou ’t ook weleens willen proberen,
maar ja, dat kost geld.
Meer, werd hem verteld,
dan in het ND publiceren.

‘Ja, super!’ roept iemand in Linde.
‘Want als we de eenheid weer vinden,
is iedereen blij.
Het is echt een kei,
die Rutte, in mensen verbinden.’

‘Nou echt,’ zegt een man in Blesdijke,
‘ik stond er toch wel van te kijken.
Zou Kees van der Staaij
in één handomdraai
de rok van zijn vrouw staan te strijken?’

Een fokker van biggen in Rheeze
die dit in de krant zat te lezen,
herkent er iets bij.
‘Met varkens’ zegt hij,
‘blijkt dan soms de beer los te wezen.’