Boontje komt om zijn loontje… het is gewoon een bekend spreekwoord. Maar heeft u dit spreekwoord ook wel eens letterlijk aan de lijve ondervonden? Ik wel! Helaas! Onze kinderen krijgen voor hun verjaardagen vaak wat verjaardagspost van ooms en tantes die verderweg wonen. En zo vielen er van de week met Sam zijn verjaardag ook weer verschillende vrolijke verjaardagskaarten met de beste wensen voor het nieuwe levensjaar door de brievenbus. En natuurlijk druppelt de post ook altijd nog wat na. Want er zijn natuurlijk altijd mensen die niet aan het einde van de maand het blad van de verjaardagskalender omslaan en op die manier te laat zijn met het sturen van een kaartje. Maar dat mag de pret niet drukken…

Post blijft een paar dagen later ook altijd nog leuk en verrassend. Toch? Plus hoe dan ook, de wensen zijn alsnog van harte gemeend. En zeg nu zelf, beter laat dan nooit. En zo gebeurde het dat er gisteren nog twee kaarten in de brievenbus vielen. Eén vrolijke kaart met een lief hondje dat geduldig zit te poseren tussen de bloemen en de vlinders. En met natuurlijk vriendelijke woorden, van vriendelijke familie, van de andere kant van Nederland. En vervolgens nog een kaart met een snoezig beertje met een reuze bos bloemen en opschrift ‘Happy Birthday’. Aan de binnenkant stond heel eerlijk ‘Bijna op tijd… we hopen dat het een leuke dag is geweest’. Sam was boven toen ik riep dat er post voor hem was en broer Bart bracht de post wel even naar boven.

Sam scheurde de enveloppen open en kwam vrolijk met de kaarten naar beneden. Ze werden vervolgens bij de verzameling tussen de thermostaat aan de muur gestoken. Het is een bonte verzameling, altijd leuk toch? Even later liep ik nog even naar boven, slingerde de stofzuiger door de slaapkamers en stofte hier en daar wat af. Ik pakte de enveloppen die ik tegen kwam op het bureautje in de slaapkamer en dacht bij mezelf ‘wordt hier dan ook helemaal niets meer opgeruimd, zo’n kleine moeite…’ Scheurde de enveloppen gefrustreerd en boos doormidden en gooide ze in de prullenbak die naast het bureautje staat.

Toen we ’s avonds aan de koffie zaten en mijn ogen langs de bonte verzameling met kaarten gingen, begon er ineens iets in mijn grijze massa te dobberen… en ik bedacht hardop: ‘Zeg Sam, zat er in die ene kaart toevallig geen geld gestopt?’ Want van die ene tante en oom krijgen ze altijd geld toegestuurd… In Sam zijn ogen verschenen een soort van eurotekentjes en een glimlach trok over zijn gezicht. ‘Waar is de envelop?’ riep hij uit. Waarop ik riep: ‘In de prullenbak boven naast het bureau! Sam rende naar boven en kwam ook weer snel en heel bedremmeld naar beneden met in zijn handen vier briefjes van vijf. Of nou ja, vier? Nee, de afmetingen klopten niet helemaal. Beter gezegd het waren er oorspronkelijk twee, maar doordat de envelop doormidden was gescheurd waren het nu dus vier halve bankbiljetten….

Iedereen proestte het uit van het lachen. Sam z'n lip zakte al maar lager, de tranen stonden in zijn ogen. Ik sprong op uit mijn stoel, sloeg mijn hand voor mijn mond, want dit had ik op mijn geweten. En stomverbaasd bracht ik uit: ‘Tja, dat komt er nu van, moet je je rommel maar opruimen!!’ De discussie brak los, plakken? Naar de bank brengen? De computer werd geraadpleegd en ja hoor al snel was duidelijk, gescheurde bankbiljetten mag je niet zelf aan elkaar fröbelen. Je kan er in elk geval niet meer mee betalen! Er zit niets anders op dan de gescheurde bankbiljetten naar de bank te brengen. Het schijnt dat de bank ze opstuurt naar de grote bank in Brussel en dat je dan als je mazzel hebt tien euro op je rekening gestort krijgt. Nou we zullen wel zien. Ik weet in elk geval waar maandag mijn eerste uitstapje naar toe gaat, de bank. Gelukkig heb ik weer wat te doen… want stil zitten word je ook niet blij van. En ik bedenk mezelf: ‘Boontje komt om zijn loontje!’