Van witgoud is de zon
en nog heel zwak
aan kracht en licht
tracht zij bij pozen
het grijze wolkendek te doorbreken
om langzaamaan
meer warmte en leven te winnen.

Zo moeten ook wij de weg gaan
van vallen en opstaan
van vertwijfeling en sterven
door de donkerste nacht
eindeloos zonder sterren
soms zonder een liefkozende hand
die wonden heelt
zonder een zachte stem
die ons van liefde vervult.
Na een lange winter
zoeken naar de eerste narcis
tussen het dode hout.
Klank en kleur weervinden
van een nieuwe lente en een nieuw begin...

Zo is ook de Mensenzoon
ons voorgegaan
op die zware weg naar het kruis
door een woestijn van eenzaamheid
van boete, vasten en gebed
om eeuwig in het land van
Licht en Liefde te ontwaken!

(Greta Casier)