Gisteren moest Rik opnieuw verschijnen voor een volgende hersteloperatie van zijn geruïneerde knie. Voor dag en dauw werd hij verwacht in het Lange Land ziekenhuis. Om zeven uur huppelde hij (toen nog wel) vol goede moed, maar ook wel wat gespannen het ziekenhuis binnen. Geen kip te bekennen op de afdeling. In eerste instantie dachten we dat de patiënten nog op één oor lagen. Maar nee, later bleek dat Rik de enige patiënt was op de hele afdeling. Hij kreeg een bed en een kast aangewezen en natuurlijk volgde weer een uitvoerig intake-gesprek. Om half negen reden we hem met bed en al richting de wachtzaal, waar hij klaar werd gemaakt voor de operatie. Een dikke infuusnaald werd in zijn hand geboord, opnieuw werd alle informatie gecheckt en verscheen er een grote pijl op het te opereren linkerbeen.

Het voelde alsof we op herhaling gingen. Alleen dit keer verliep alles een beetje vlotter. Beide orthopeden kwamen even een geruststellend praatje maken. Waarvan één de dispuut opa van mijn broer was. Ze legden nog even de haken en de ogen uit, die aan deze operatie toch helaas wel verbonden zijn. Hoe ze een hamstring uit zijn bovenbeen zouden gaan strippen, dat hij waarschijnlijk altijd een gevoelloze hand-grote plek aan de zijkant van zijn knie zal houden en dat hij zijn knie niet meer zover zal kunnen gaan buigen als hij gewend was. En ja, Rik was er duidelijk helemaal klaar voor. Hij lag met een ‘kom-maar-op' houding in zijn bed. Eenmaal in de operatiekamer aangekomen werd hem natuurlijk weer gevraagd waar hij over wilde gaan dromen. Net alsof Klaas Vaak dat middels een infuusje wel even voor hem zou regelen. Maar dit keer trapte Rik er niet in en zei: ‘Dat houd ik lekker voor mij zelf’.  Een gelach ging op in de bedrijvige ruimte. Het steriele gereedschap lag te glinsteren op een blauwe doek. Handen werden gewassen en mondkapjes voor gedaan. Iedereen was er duidelijk klaar voor.

Het slaapverwekkende spulletje werd in het infuus gespoten, zijn ogen begonnen te draaien, een diepe zucht en Rik was vertrokken. Ik wenste hem een goede droom en nam afscheid. Beide orthopeden wenste ik succes met hun knutselwerk. Want ja, het is toch ongelooflijk kunstig dat ze van een hamstring een nieuwe kruisband in zijn knie kunnen maken? Ongelooflijk knap, pees uit bovenbeen strippen, gaten boren, kruisband bevestigen en vastknopen… Ze waren niet voor niets met z’n tweeën. En daar hadden ze mij uiteraard niet voor nodig, dus werd ik uiterst aardig doch wel dringend verzocht het heilige der heiligen te verlaten.  Ik wurmde me uit het maanpak, trok de maffe muts van mijn hoofd en vertrok met een zucht en een brok in mijn keel richting auto. Biddend en hopend dat alles goed mocht komen met m’n dappere kerel. Ga er maar aan staan. 

Na zo’n twee uur werd ik gebeld door meneer de orthopeed zelf. Operatie was supervlot verlopen en bovendien goed geslaagd.  En Rik lag alweer op de uitslaapkamer. En zo’n tien minuten later belde de tweede orthopeed met hetzelfde verhaal, ja goede communicatie, daar ligt het niet aan!!! Dubbel op is eens zo dik, zullen we maar zeggen.

Samen met Kees vertrok ik weer richting ziekenhuis. Slaperig en klappertandend vonden we Rik tussen de witte lakens op de verkoeverkamer. Iets verward en met vreselijk veel pijn. Meteen kreeg hij extra morfine toegediend. Tja, wat wil je, er was toch heel wat gebeurd in zijn been! Geboord, gebeiteld, gestript en later bleek dat ze z’n meniscus toch ook nog maar van wat extra nieten hadden voorzien. Even leek het helemaal fout te gaan met zijn ademhaling – veel te snel-  en moest hij aan het zuurstof. Maar gelukkig herstelde hij zich zelf snel en ging hij wat minder actief ademhalen. Hij mocht snel naar zaal, waar hij toch nog wel wat beroerd bleek van de narcose. Job en Klaas gingen hem 's avonds samen als grote –verantwoordelijke broers- een bezoekje brengen. Zowel Kees als ik had een vergadering. En tijdens onze vergadering ontvingen we een zeer geruststellend Whatsapp-bericht met foto. Zowel Job als Klaas waren beide op zaal bij Rik in een bed gekropen en lagen languit televisie te kijken. Ja, die grote broers, daar kun je wel wat aan overlaten. Kennelijk vermaakten ze zich prima en zetten ze de boel daar aardig op stelten.

Vanmorgen mocht Rik na bezoek van de fysiotherapeut weer mee naar huis. Het grote revalideren gaat beginnen. Wat een ongelooflijke bikkel!